A – "Lībertātem et cōnsulātum L. Brūtus īnstituit" (Tacitus)

Lūcius Tarquinius, ultimus rēx Rōmae, vir crūdēlis erat, itaque Rōmānī eum Superbum nōminābant. Ille Tullium rēgem bonum, quī uxōris suae pǎter erat, fugāverat et necāverat; praetereā complūrēs inimīcōs aut vī aut dolō vītā prīvāverat. Odium Rōmānōrum metuit, et cūstōdiam armātōrum semper circum sē habēbat.

Semper cūra imperiī eum sollicitābat, et saepe sē rogitābat: "Quis fīliōrum meōrum imperium habēbit? Quisnam post mortem meam rēgnābit?" Postrēmō Delphōs, ad īnsigne ōrāculum Apollinis mīsit fīliōs suōs, Titum et Arruntem, cum fīliō Tarquiniae, sorōris suae, Lūciō Iūniō Brūtō. Quī iuvenis nōn aliam viam ad sēcūritātem invēnit, quam per simulātiōnem stultitiae. Itaque vultū stultus, animō callidus cōgnōmen Brūtī haud abnuerat, atque hōc modō in tūtō erat.

Delphīs iuvenēs hanc quaestiōnem posuērunt: "Ad quem nostrum post mortem pǎtris rēgnum Rōmānum veniet?" Tum ē spcū Pȳthia ita respondit: "Imperium summum Rōmae habēbit, quī vstrm prīmus, ō iuvenēs, ōsculum mātrī tulerit." Dum Tarquiniī ea verba reputant, Brūtus per simulātiōnem ad terram cecidit, eamque ōsculō clam contigit, nam terra commūnis māter omnium mortālium est.

(Livius nyomán)

B – Versek

Cēnābis bene, mī Fabulle, apud mē,
sī tēcum attuleris bonam atque māgnam
cēnam, nōn sine candidā puellā,
et vīnō et sale et omnibus cachinnīs.
Haec sī, inquam, attuleris, venuste noster,
cēnābis bene: nam tuī Catullī
plēnus sacculus est arāneārum

(Catullus 13, 1-7.)

Dōnec eris fēlīx, multōs numberābis amīcōs,
  tempora sī fuerint nūbila, sōlus eris.

(Ovidius: Tristia, I. 9. 5-6.)

Hērēdem tibi mē, Catulle, dīcis,
nōn crēdam, nisī lēgerō, Catulle.

(Martialis XII. 73.)

In freta dum fluviī current, dum montibus umbrae
Iūstrābunt convexa, polus dum sīdera pāscet,
semper honōs nōmenque tuum laudēsque manēbunt.

(Vergilius: Aeneis, I. 607-9.)